ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم

چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم

…

به تو آری به تو یعنی به همان منظر دور

به همان سبز صمیمی به همین باغ بلور

…

به همان سایه، همان وهم، همان تصویری

که سراغش ز غزل های خودم می گیری

…

به تبسّم، به تکلّم، به دلارایی تو

به خموشی، به تماشا، به شکیبایی تو

…

به نفس های تو در سایه سنگین سکوت

به سخن های تو با لهجه شیرین سکوت

…

در من انگار کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است

…

یک نفر ساده چنان ساده که از سادگیش

می شود یک شبه پی برد به دلدادگیش

…

آه ای خواب گران سنگ سبکبار شده

برگ روح من افتاده و آوار شده

…

در من انگار کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم تشنه دیدار من است

…

یک نفر سبز، چنان سبز که از سرسبزیش

می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

…

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است

اوّل اسم کسی ورد زبانم شده است

…

آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست

راستی، این شعر هر شبه تصویر تو نیست

…

اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست

پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست

…

حتم دارم که تویی آن شبه آینه پوش

عاشقی جرم قشنگی است به انکار مکوش

…

آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود

آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

…

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است

و تماشاگه این خیل تماشا شده است

…

آن الفبای دبستانی دلخواه تویی

عشق من آن شب شاد شبانگاه تویی

…

تدوین: زهرا نصیری، طلبه پایه سوم